نوعي ساختار شکني که در شعردفاع مقدس به عنوان بخشي از ادبيات پايداري اين مرز و بوم ظهور کرده است، پيوند حماسه و عرفان است. شعر حماسي، برجسته ترين شيوه هاي غير ستيزي و دفع غيرخودي را با آفرينش هنري و گزينش کلمات و ترکيبات سازگار با آن به نمايش مي گذارد و رسالت شعر عرفاني نيز تلطيف روح و کاستن از غلظت ها، بسط ضمير آدمي براي پذيرش ديگران تا مرزهاي گذشت از خود و کندو کاو درون براي زدودن بيگانگي هاست.
دو عنصر حماسه و عرفان در اشعار شاعران دفاع مقدس به دفعات تجلي يافته است که اين تجلي، ملهم از فرهنگ، ادبيات و فضاي حاکم بر شرايط جنگ بوده است. در ميان اين شاعران، قيصر امين پور، به گونه اي خاص بين حماسه و عرفان پيوند زده که محصول زندگي و تجربه هاي خاص شاعر در فضاي دوران دفاع مقدس است.
امين پور، علاوه بر به کارگيري تصاوير مربوط به نبرد و جنگ، روکشي نازک از معاني لطيف عرفاني را نيز بر آن افزوده است که با اين تلفيق زيرکانه مضامين عرفاني با مضامين حماسي، به شعرهاي خويش، لطف و جذابيتي درخور توجه بخشيده است.
در اين مقاله، نگارنده برآن است تا پيوند حماسه و عرفان را در اشعار قيصر امين پور بازشناسانده و بررسي و تحليل نمايد.

  نسخه قابل چاپ